SEXUALITEIT = BANALITEIT

Homo’s moeten niet één keer uit de kast komen, maar de rest van hun leven. Hetero zijnde, weet ik zelf niet hoe het voelt om je familie en vrienden te vertellen dat je ‘van de andere kant bent’, het zal er ook wel van afhangen hoe ruimdenkend die naaste omgeving is. Maar het blijft wel zo dat holebi’s altijd de reacties moeten afwachten, eerst van hun omgeving en daarna van alle nieuwe mensen die ze leren kennen. Die reacties kunnen werkelijk alle kanten uit gaan: van onverbaasde reacties in de trant van “Dat had ik wel verwacht” naar joelende meisjes die je gelijk omdopen tot hun gay best friend, tot de onvermijdelijke rieken en toortsen, waarmee het negentiende eeuwse deel van onze bevolking de zondaars van hun erf verdrijft. Het echte probleem zit niet in de reacties, maar in het feit dat homoseksualiteit nog steeds iets is dat bekend moet worden. Veel holebi’s doen er maanden of zelfs jaren over om het toe te geven aan zichzelf en daarna ook nog eens aan hun omgeving. Terwijl het in principe een natuurlijk gegeven is. Het taboe rond homoseksualiteit zal pas volledig verdwijnen als homo’s, lesbiennes en alles daartussen, niet meer moeten verkondigen dat ze ‘anders’ zijn. Pas als het even alledaags is als heteroseksualiteit en een lesbienne onaangekondigd op haar personeelsfeest kan verschijnen met een vrouw, zonder dat haar collega’s vervallen in ongemakkelijke begroetingen en onderling verward gefluister, weten we dat homoseksualiteit gelijk is aan banaliteit. Jammer genoeg is het gebrek aan banaliteit soms aan de holebi’s zelf te wijten. Neem bijvoorbeeld de Pride Parade. Hét feestelijke boegbeeld van holebi-trots, waar iedereen naar goede gewoonte zijn favoriete visnethemd boven haalt en alles versierd is in de kleuren van de regenboog. Fantastisch initiatief, uiteraard, maar het maakt wel dat de homo’s zich zélf afzetten van de rest. Ze manifesteren zich als een aparte groep, terwijl velen juist proberen het taboe rond hun geaardheid weg te werken. Dat de maatschappij nog lang niet zo ver is dat ze homoseksualiteit niet meer als taboe ziet, is duidelijk. En initiatieven als de Pride Parade zijn zeker nodig. Op lange termijn zal het een van de twee worden: zich afzetten van de rest of op gelijke hoogte komen. Als holebi’s naar een taboeloze maatschappij streven, zal een parade ter ere van het ‘homo zijn’ overbodig worden.